Een uitvaart in een autoshowroom, in de kantine van een tuincomplex of de school, of op het boerenerf, kan dat? Ja, dat kan absoluut. Voor de eigenaar van de autoshowroom waren auto’s zijn leven. Dus stond zijn kist tussen de glanzende auto’s en proostten zijn dierbaren op hem midden in de zaak waar hij zo trots op was. Mensen kiezen steeds vaker voor een heel persoonlijke uitvaart, waar ze zonder tijdsdruk afscheid kunnen nemen.
Zijn gezin en de dieren waren alles voor hem
Een paar zomers geleden liep ik het erf op van een grote boerderij in Midden-Nederland. Het was een verdrietige zaak. De boer was plotseling overleden na een kort ziekbed. Hij was de spil van de familie, een warme, liefdevolle man van nog geen vijftig. Zijn gezin en de dieren waren alles voor hem. Het was een oude boerderij, van vader op zoon doorgegeven. Tussen de struiken door zag ik zijn drie kinderen de hoek om stuiven. Ze kwamen net uit school en waren in hun overalls aan het skelteren tussen de honden.
Moeder ontving me, en vertelde dat ze haar man wilde begraven. Maar een dienst in de kerk zag ze niet zitten, want de familie ging nooit naar de kerk. De kapel op de begraafplaats? Nee, dat voelde ook vreemd, eigenlijk had het gezin niets met het geloof. Vader lag thuis opgebaard, in de opkamer. Alsof hij even na het werk was gaan rusten. De setting was zo intiem, het was zonde om dat te verstoren. Het was een komen en gaan van mensen op het erf. Buurvrouwen, knechten en leveranciers. Een wereld op zich. De oplossing diende zich vanzelf aan. We hebben hier de ruimte, waarom zouden we een dure locatie huren en vader verplaatsen?
De kist stond in een tipi, middenin het weiland
Ik opperde om de dienst in de stal te houden. We konden die netjes schoonmaken, en versieren met doeken en bloemen. Maar het was warm weer, en moeder vond de geur niet prettig. Maar toen zei ze: volgens mij heeft iemand hier in het dorp een tipi, zal ik eens bellen? Het was een hels karwei om hem op te zetten in het weiland, maar de buurt hielp mee. Er werden veel mensen verwacht, we zouden niet genoeg stoelen hebben. Ik zei: we kunnen toch balen stro laten komen? Ook dat lukte, een bevriende boer kwam ze brengen.
